Фото на еклер пирамида и други делиции со Биње

Во минатиот пост пропуштив да ја објавам сликата од полиената со чоколадо Еклер пирамида. Денеска ја прикачувам неа, а и некои други делиции со биње од мојата колекција на фото на слатки и десерти.
Првите две фотографии ги направив јас со мојот фотоапарат од финалната фаза на Еклер пирамидата, втората фото е торта што се вика Saint Honorè di bigne e fruti di bosco / Св. Оноре со биње и шумски плодови. Третата е фото од Парче торта со биње и крем од малини, четвртата е фото од Биње со различна големина и петтата фото се нарекува Religiosi di caffé / Религиозни биње од кафе. Ви советувам да ги направите и потоа слатко изедете! Чао до следниот пост!

Профитерол или Еклер пирамида

Денеска ќе правам профитерол или на македонски Еклер пирамида.

Корените на овој сладок и вкусен десерт со француско име "éclair" / еклер потекнуваат од француската „tres chich" гастрономија. На луѓето во Италија многу им се допаднал десертот од француските братучеди ( поради заедничкото латинско потекло и граничната близина, италијанците и французите меѓусебе се нарекуваат братучеди, з.н.а) и со мала модификација направиле помали еклери нарекувајќи ги Bigne Profiterol  а, јас ги нарекувам Еклер пирамида. 

Толку за историските корени на овој десерт. Но, веќе е 10 часот! Леле, како минува времето кога работам на мојов блог. Иако без голема желба и воља треба да заминам да завршам некои обврски и да ги купам потребните состојки. Еклер пирамидата ќе ја правам штом ќе се вратам. На постот ќе ставам фото сесија и текст за фазите на подготовка на ПРОФИТЕРОЛС-от. Утре ќе можете да прочитате и сами да се обидете да направите Еклер пирамида.

Се вратив релативно брзо, со оглед на бавниот јавен превоз во Џенова. Додека се возев со два автобуси прочитав неколку страни од романот на Muriel Barbery „Estasi culinarie". Одлична можност за поттикнување на фантазијата и збогатување на фондот на странски зборови. Насловот на книгата ја објаснува и содржината. Авторката не пренесува во кулинарскиот амбиент и раскажува за животните задоволства и нежности, за арогантноста и вулгарноста, за моќта на гастрономскиот критичар Monsieur Athens. Амбиентот во кој еден готвач / chef чуствувајќи се поразен и посрамотен, се самоубива заради загубата на само една престижна Мichelin / Мишелен звезда.

Сепак, да се вратам на основната цел на блогот „MENU ITALIA„: претставување на оригинални и модифицирани италијански рецепти кои што би помогнале да составите ваше сопствено Мени на италијански јадења.

За денешниот рецепт се потребни:

- еклери (празни)

- јајца

- шеќер

- млеко

- горчливо чоколадо (со голем процент на какао, без млеко)

- слаткарски шприц или кеса за филување.

Во супермаркетите или слаткарниците во Италија можат да се купат овие мали празни еклери што многу ја олеснува подготовката на Пирамидата.

Слаткарскиот крем се прави со матење на жолчките со шеќер до постигнување на убава пенлива смеса во која се додава млеко и се вари на тивок оган до згуснување. Се остава да се излади. Потоа со кремот се полнат еклерите со шприц или со кеса за филување наречена „sac a poche" (на француски читај: сак а пош).

Во садот во кој ќе ја послужите пирамидата се редата слоеви од малитe еклерчиња.

Во меѓувреме се топи чоколадото по ваш вкус ( со додаток на шеќер, млеко или вода) и се истура врз пирамидата од биње. Et voilà! (читај: e vuolà), Пирамидата е готова!

Ви посакувам сладок апетит и Чин Чин со чаша бело или розе вино со поблага нота и вкус на шумско овошје или агруми. На здравје!

SPAGHETATTA CON CARCIOFI/ ШПАГЕТИ СО АРТИЧОКИ

Ова се два претставника на зеленчук многу популарен во Италија, вкусен и корисен за здравјето, а се викаат CARCIOFI / КАРЧОФИ = АРТИЧОКИ. Преводот АРТИЧОКА е земен од англискиот јазик, бидејќи кај нас овој зеленчук со зелено-виолетова боја не се одгледува и не е познат на нашата популација.
Артичоката е вкусна и е одличен депуратор на црниот дроб. Tоа што ја прави артичоката помалку омилена се боцките на врвот од листовите и на стеблото, а има и т.н. брада или влакна во средината т.е. во срцевината. Постојат и артичоки без боцки. Тие имаат позаоблена форма и се со позелена боја. Артичоките се одгледуваат во регионите на северо-западна и средна Италија. Тие можат да се јадат во свежа состојба, зачинети само со маслиново масло, но само ако се млади и кревки. Со нив се подготвуваат најразлични рецепти: можат да се пржат во масло, да се варат во ризото, да се употребат како состојка во сосови за паста, да се конзервираат со масло или во саламура итн. Чистењето на артичоките може да биде комплицирана работа но, со совети и малку практика и тоа лесно се совладува.

Исчистените и исечени на парчиња артичоки се стават да стојат во вода со цеден сок од лимон. На ваков начин артичоките помалку потемнуваат при допирот со кислородот во воздухот.
Има многу јадења со артичоки кои се подготвуваат во Италија но, ова што го зготвив јас е резултат на мојата креативност и на потребата да јадам едноставни, вкусни и брзо зготвени јадења. Јадењата што ги правам не ги нарекувам специјалитети зашто нив ги подготвуваат само врвните мајстори на кулинарскиот занает, готвачите кои во Италија се викаат CHEF / ШЕФ. Големите мајстори на овој занает кој што во Италија во периодот на 70-те и 80-те години од 20 век доби епитет на уметност, базата за специјалитети ја најдоа во автентичната кујна од 20-те региони на Италија. Нивните специјалитети се одраз на традиционалната и богата италијанска кујна која што е непресушна инспирација на сите готвачи во Италија и светот. Јас сум новинарка, страсно заљубена во италијанската кујна и еногастрономија и сакам многу да експериментирам во мојата кујна. Затоа сега ви предлагам да го направите овој мој специјалитет. Потребни состојки за две лица:

- 4 артичоки
- 2 чешниња лук
- 2 л-ци масло од маслинки
- ситно сечен магдонос за декорација
- 140 г. шпагети
- шафран ( зачин со жолта боја, на италијански е zaferano)

Во тава со 2 л-ци маслиново масло добро се вцрвуваат 2 чешниња од лук. Се додаваат ситно исечени листови од артичоки. Се пржат постојано мешајќи со лажица (дрвена ако тавата е тефлон) се додека не добијат потемна боја.

Се додава пола чаша квалитетно бело вино (истото што се пие во текот на оброкот). Се остава да испари алкохолот и да се вари неколку минути, по што пржените артичоки добиваат потемна боја. Се зема малку прав од шафран растворен во топла вода ( во мала шољичка за кафе). Се додава во тавата и се меша се додека не испари. Златната боја што ја добиваат артичоките на крајот од подготовката е од шафранот, односно овој зачин им дава златно-жолта боја на јадењата.


Во тенџере со зовриена и посолена вода (1:1) се варат шпагетите според прикажаното време од конфекцијата на пастата. Кога се варени се додаваат во тавата со пржените артичоки и добро се измешуваат.




Во тавата или ако преферирате повеќе во чинијата како декорација се додава сечканиот магдонос.

Ризото италијано

Ризото со суви печурки вргањ /Risotto con funghi porcini secchi

Денеска е петок, денот кога обично јадам посна храна зготвена со масло, зеленчук, риба, мешункасти растенија. Не сум посебно посветена на верските обичаи, но јадењето на посна храна барем еден ден во неделата е добра навика, посебно кога не си повеќе во цветот на младоста ( периодот кој следи по 30-от роденден). Затоа обично за ручек правам ризото или паста на посен начин.

Како се прави италијанското ризото?

Многу лесно и едноставно во зависност од состојките кои се употребуваат за дадениот рецепт. За една порција од овој рецепт со сушени печурки се потребни:

- ориз ( 70/80 г. )

- суви печурки „вргањ„ / funghi porcini ( 10 г. )

- 1 мала главица кромид

- 1 л-ца сушен зеленчук во прав или коцка од типот вегета

- 500 / 600 цл. вода

- 1 л-ца масло (по можност маслиново)

- магдонос с.в.

- сол и црн бибер с.в. (с.в. значи: според вкус)

Се започнува со ставање на сушените печурки во топла вода да си ја повратат свежината. Се продолжува со ситнење на кромидот и негово пржење во тефлонско тавче или тенџере (кое не дозволува да загори).

Кога кромидот ќе добие стаклест изглед се додава оризот мешувајќи го со пржениот кромид (околу 1 минута). Веднаш потоа се додава варената чорба од сушен зеленчук со која се покрива оризот и се остава да се вари на тивок оган околу 20/25 мин.

Во текот на варењето потребно е да се додава помалку од останатата чорба но, без претерано мешање. Се советува оризот во текот на варењето да не се меша за да не се искршат зрната.

На 10-тина минути пред крајот од варењето се ставаат да се варат и освежените суви печурки (ако се големи се сецкаат на помали парчиња). Кога оризот е варен ( се проба за да се утврди) се остава настрана неколку минути за да си ја впие целосно течноста и се додава рендано пармиџано/пармезан. Јас, заради постот во петок наместо пармезан ставам сечкан магдонос кој му дава одличен мирис и вкус на ризотото.

Пијачката која го придружува моето ризото е чаша ладно пиво или половина чаша бело или розе вино. Добар апетит!

Паста ала џеновезе

(Pasta alla genovese)

Овој специјалитет е типичен за регионот Лигурија, а уште повеке за Џенова. Како тестенина (pasta) се употребуваат т.н. лигуриски трофии / trofie liguri т.е. куса вртена паста или пак тренете / trenette кои имаат форма на сплескани шпагети. Пастата се вари на вообичаен начин (објаснетo во еден од моите постови) и се меша со сосот наречен Pesto genovese, а можат да се додадат и парчиња варен компир и зелена боранија.

Се подготвува многу лесно и брзо ако имате веке подготвено или купено песто џеновезе. Доколку немате песто тоа се прави на следниот начин:

Се земаат јадри листови од босилок/basilico (за оргиналното песто се употребува босилок од ПРА, локалитет во западниот дел на Џенова) кои се толчат во специјален сад - каленик / mortaio од мермер со малку јадра морска сол , неколку чешлиња лук/aglio, пиноли (плодови од морски бор) / pinoli. На оваа истолчена смеса се додава изрендан кашкавал Пармезан / Parmigiano и Pecorino /Пекорино како и лигуриско Маслиново масло /Olio di Oliva ligure и потоа сé добро се измешува. Верувајте дека овој зелен сос, познат во светот како Песто / Pesto е највкусното нешто што сум го пробала во животот.

Kупеното песто од продавница, за жал го нема истиот вкус на домашното или пестото направено од занаетчија. Но, во недостаток од оригиналното секако дека и тоа може да се употреби за подготовка на овој специјалитет.

П.С. Чинијава со специјалитетот Паста ала џеновезе од горе објавените фотографии е мое дело. Ова јадење е претставник на италијанските прими пјати / Primi piatti italiani и е синтеза на т.н. Медитеранска диета, препорачана како начин на исхрана од светските нутриционисти. Се состои од: јагленохидрати (паста), зеленчук и мешунки (босилок и боранија) протеини (два типа кашкавал) и вегетално масло од маслинки. Ги има сите состојки на еден здрав и лесно дигестивен оброк. За пиење се советува чаша бело вино или чаша ладно пиво. Добар апетит и наздравје!